Al-Farabi, poznat i kao Alpharabius na Zapadu, bio je jedan od najznačajnijih filozofa i naučnika islamskog zlatnog doba. Rođen je oko 870. godine u oblasti Farab, koja se danas nalazi na teritoriji Kazahstana ili Afganistana, a njegovo porijeklo je najvjerovatnije perzijsko ili tursko.
Njegovo puno ime bilo je Abu Nasr Muhammad ibn Muhammad al-Farabi. Al-Farabi je bio istaknuti mislilac koji je spojio grčku filozofiju s islamskom misli. Zbog svog doprinosa filozofiji, nazivan je “Drugi učitelj”, odmah nakon Aristotela. Njegova djela obuhvataju širok spektar oblasti, uključujući logiku, metafiziku, etiku, političku filozofiju, psihologiju, kosmologiju i muziku. Posebno se isticao u razvoju Aristotelove logike, a njegova politička filozofija bavila se konceptom idealnog društva i vladara-filozofa.
Osim filozofije, Al-Farabi je dao značajan doprinos muzici. Napisao je traktate o teoriji muzike u kojima je analizirao njen uticaj na emocije i društvo. Njegove ideje bile su temelj za kasnije islamske i evropske muzičke teorije. Uticao je na mnoge kasnije mislioce, uključujući Ibn Sinu (Avicenu), Ibn Rušda i Mullu Sadru. Njegova sposobnost da poveže različite tradicije i razvije univerzalne ideje učinila ga je jednim od najvažnijih intelektualaca srednjovjekovnog svijeta. Al-Farabijevo naslijeđe i danas živi kroz filozofiju, nauku i umjetnost.
/priredila – Sedina Zimić/
